Alfabet języka niemieckiego


Ciekawostka

Najczęściej w niemieckich wyrazach trafiająca się literą jest litera E, drugą pod względem częstotliwości – N. Najrzadziej w wyrazach spotykana jest litera Q. Zresztą, średnia częstotliwości powtarzania się liter jest niezależna od gatunku, w jakim tekst został napisany, czyli bez względu na to, czy to jest poezja, proza czy nawet techniczna instrukcja obsługi, częstotliwość występowania liter jest taka sama. A takie pary liter jak ER i EN także często się powtarzają, zwłaszcza w końcówkach. Najczęściej występujące zestawienia trzech liter to SCH i DER.


Alfabet języka niemieckiego

Alfabet języka niemieckiego (niem. das deutsche Alphabet) obejmuje 26 zwykłych liter łacińskich i 3 litery z umlautem (Ä-ä, Ö-ö, Ü-ü) oraz specyficzną małą literę „ß“ r (niem. Esszett, po polsku wymawiamy „escet“). Zatem litery niemieckiego alfabetu są takie:


A/a: [a] J/j: [jɔt] S/s: [ɛs]
Ä/ä: [ɛ] lub A-Umlaut K/k: [ka] ß: [escet]
B/b: [bė] L/l: [ɛl] T/t: [tė]
C/c: [tsė] M/m: [ɛm] U/u: [u]
D/d: [dė] N/n: [ɛn] Ü/ü: [y] lub U-Umlaut
E/e: [ė] O/o: [o] V/v: [faʊ]
F/f: [ɛf] Ö/ö:[ø] lub O-Umlaut W/w: [vėː]
G/g: [gė] P/p: [pė] X/x: [iks]
H/h: [ha] Q/q: [ku] Y/y: ['ʏpsilɔn]
I/i: [i] R/r: [ɛr] Z/z: [tset]

Specyfika wymowy

Umlauty

ä = [ä] das Mädchen
ö = [ö] schön
ü = [ü] die Küche, y = [ü] der Typ

Dyftongi

Ei = [ai] ein, mein, sein, Rhein
Ey, ay w nazwach własnych też wymawiane jak [ai] Heyne, Bayern
eu/äu = [oi] die Leute, die Bäume, das Bräu
ie = [y] die Liebe, das Bier

Spółgłoski

chs/x = [ks] sechs, fix
z = [c] das Herz , die Zeit, zwei
f/v = [f] fragen, der Vater
s = [z] (dźwięcznie) sagen, sieben, singen
ß = [ss] (bezdźwięcznie) heißen, der Spaß

p, t, k są to spółgłoski aspirowane, a to znaczy, że trzeba je wymawiać z bardzo wyraźnym i mocnym przydechem: parken, Punkt, Galopp; Kind, Katze, danke; Thema, Tante, retten.


Inne osobliwości wymowy

e – zamknięte: lesen , die Erde, das Komitee, die Allee

ch – może być wymawiane twardo i miękko:

jak Ach dźwięk:
das Dach, das Buch
jak Ich dźwięk:
der Chirurg, ich, der Cherubin
jak [k] dźwięk:
der Charakter, der Chor

Państwo słusznie zauważyliście: po a, o i u wymawiamy twardo, przed i po i oraz e – miękko, na początku wyrazu najczęściej jak dźwięk [k]: Jesus Christus, der Charakter, das Chromosom, die Chronik, der Chlorkalk.


h po samogłoskach – niewymawiana, tylko wydłuża samogłoskę sehen, froh
-ig – na końcu wyrazu = [ich] richtig, wichtig
qu = [kw] das Quadrat , die Quelle
sch = [sz] die Schule, der Schnee
s przed p (na początku wyrazu) = [szp] das Spiel, die Sprache
s przed t (na początku wyrazu) = [szt] der Student, der Sturm
tsch = [cz] Deutschland, tschüs, Tschechien, Tschernobyl
w = jak polskie [w] die Wahl, das Wort

Wszystkie samogłoski podwojone i samogłoski przed h są wymawiane długo: das Meer, leer, fahren, lehren.

Samogłoski są wymawiane krótko przed spółgłoskami podwojonymi, przed ck i na końcu wyrazu: kommen, packen, die Blume.

Dźwięk [l] zawsze wymawiany jest miękko (bardziej miękko niż angielskie l). Wyjaśniam: koniuszek języka dotyka mniej więcej środka podniebienia twardego: laut, lachen, leben, die Liebe, lustig

Na końcu wyrazów dźwięk [sz] zawsze jest wymawiany twardo: kritisch, praktisch, solidarisch.


WYPRÓBUJ ZA DARMO